بار دیگر بهار

آدم ی تاوان نادانی اش را با ترس ها و تشویش هایش می دهد. تاوان غفلت ها، بی توجهی و کم دقتی و تنبلی هایش را با ناگزیری تسلیم به آیین ها و مناسکی می دهد که برساخته ی معادلات و تبانی های تاریخی است و فرصت تماشای پیدایش و پدیداری جهان را برای همیشه از خود می گیرد. هزار بهانه در دسترسم بود تا زیرباران نروم و به همین آسمان پشت پنجره و شاخه های خیس دویده در قاب آن قناعت کنم. بیش از همه فرسودگی، آب به آسیاب تقاعد جان سختم می ریخت و همه ی حس های تلخی که ملازم مدام

آخرین مطالب این وبلاگ

مطالب پیشنهادی

آخرین مطالب سایر وبلاگ ها