«راهی بزن که آهی برساز آن توان زد»

یک تصمیم توی سرم این پا آن پا می کند.مدتی است احساس می کنم به نقطه ی تلاقی و پایان نزدیک شده ام.تحمل جماعات بی هدف برایم طاقت فرساست و تحریک پذیری ام آستانه ای ندارد.مدام غیض و غضبم را قورت می دهم و درخود فرومی روم. نه حرفم می آید نه خنده ام می گیردو نه سرگرم می شوم.می توانم ساعت ها به یک نقطه خیره از اطراف بی خبربمانم وذوقی به آمیختن با کسی نداشته باشم. واضح است که دیگران هم تمایلی به ادامه ی کار با من ندارند.سنواتم هنوز چندسالی تا پرداخت مستمری کامل کم

آخرین مطالب این وبلاگ

مطالب پیشنهادی

آخرین مطالب سایر وبلاگ ها